Een zaterdag met Amnesty International

Francis had me overtuigd het weekend in Davao te blijven. Het idee dat ik op de Philippijnen alleen maar in een kantoor zit, is voor de Filippino's echt een nachtmerrie. Daarom verzinnen ze allemaal uitjes voor me. Francis droeg me over aan de zorg van Mamu Hope, een heel enthousiast en energiek vrouwtje die door iedereen Mamu, wat betekent moeder, wordt genoemd. Ze werkte eerst voor Greenpeace in Manila maar is nu overgestapt naar Amnesty International in Davao, haar geboorte plaats. Filippino's zijn eigenlijk wandelende VVV-kantoren, dus binnen de kortste keren was mijn weekend volgepland.

Zaterdag nam Mamu me mee naar een instituut van Inheemse Volken. Hier is een tentoonstelling van de verschillende etnische groepen; hun huizen, hun beelden, hun voorwerpen. Ik kreeg een rondleiding van de Inheemse jongeren die m.b.v. een studiebeurs daar studeren. Eén van de aangeboden opleidingen is Toegepaste Antropologie, ze gebruiken antropologie om problemen op te lossen. Hun doel is dan ook om de verschillende tradities in leven te houden. Dit doen ze d.m.v. het centrum en door onderzoeken te doen in de gemeenschappen. De jongeren hadden allemaal traditionele kleding aan en aan het einde van de voorstelling kreeg ik alle traditionele dansen te zien, waar ik natuurlijk ook aan moest deelnemen.

Bij het centrum ontmoette ik ook de Amnesty International-family. Echt een leuke groep jongens. Ondanks de zware onderwerpen waar ze voor werken, hebben ze ook veel lol met elkaar. Naast dat ze allemaal nog studeren (we zijn allemaal rond dezelfde leeftijd) zijn ze ook vrijwilligers voor Greenpeace en the Philippine Eagle Center. Ze gaan naar conferenties, geven zelf presentaties en organiseren activiteiten om aandacht te krijgen voor hun projecten. Dat vraagt, zoals één van de jongens het zelf verwoorde, om goed time-management. Als je hen zo bezig ziet, kun je eigenlijk niet zeggen dat je het zelf te druk hebt voor vrijwilligerswerk...

De volgende stop was the Philippine Eagle Center, waar ik een rondleiding kreeg langs de verschillende vogels. De Philippijnse adelaar is gigantisch! En hij heeft prachtige ogen. Helaas wordt deze vogel met uitsterven bedreigd. Het centrum probeert dit tegen te gaan door met de vogels te fokken. Dit is niet gemakkelijk, want ze zijn erg kieskeurig en blijven hun hele leven bij één partner. Daarnaast leggen ze maar één keer per twee jaar één ei. In de natuur zorgen ze namelijk een jaar lang voor hun kind. In het centrum worden de eieren weggehaald om er zo voor te zorgen dat er ieder jaar een ei gelegd wordt.

Een andere reden voor het teruglopende aantal adelaars is dat ze gedood worden door de plaatselijke bevolking. Dit komt vooral doordat deze niet op de hoogte is van het belang om de adelaars in leven te houden. Daarom gaan mensen van het centrum ook naar de gemeenschappen om de bevolking te onderwijzen over de adelaar en het beschermen van de natuur in het algemeen.
Bezoek The Philippine Eagle Foundation website: http://www.philippineeagle.org/index?pageval=thepef Er staan ook prachtige foto's op van de adelaars.

's Avonds had ik mijn eerste kennismaking met videoke. Dit is de manier om plezier te maken en je tijd door te brengen. Onder dwang heb ik het nummer From the bottom of my Broken Heart gezongen van Brittney Spears. Ik zou kunnen zeggen dat het één van de beste optredens van de avond was, maar dat is een leugen. Maar iedereen was wel erg enthousiast dat ik mee gedaan heb.