Cusco

Ik heb eens de tijd genomen om de stad Cusco te beschrijven. Ik denk dat ik dat kan verwerken in mijn thesis, dus daar krijgen jullie nu een voorproefje van. Daar komtie:

Cusco, de navel van de wereld
Een gigantische stad met zowel brede geasfalteerde wegen zoals de Avenida el Sol als smalle straatjes die aangelegd zijn met keien in verschillende maten, dikten en kleuren. De straten zijn stoffig, bij een windvlaag komen ogen, neus en mond vol te zitten. Bussen en taxi’s rijden constant af en aan. De toeter wordt vaak gebruikt; om aan te geven dat de taxi vrij is, bekenden te groeten, aan te geven dat de bus er aan komt of ergernis uit te drukken. Vooral dit laatste komt veel voor, het verkeer is een chaos. Er is niet echt sprake van één- en tweebaanswegen, maar ieder gaatje wordt opgevuld, ieder voertuig wordt als het even kan ingehaald en taxi’s stoppen midden op de weg om mensen in te laten stappen. Bussen houden meestal wel de bushaltes aan, maar dat houdt eigenlijk hetzelfde in. De jongens van de bus hangen buitenboord en roepen om het hardst de haltes waar hun bus langs komt.
Vermengt met de uitlaatgassen zijn de geuren van eten, bloemen en afval dat verspreid over de straat ligt. Dit is het werk van de vele straathonden die alleen, met z’n tweeën of in hele roedels op zoek gaan naar voedsel.

Er is geen huis of gebouw in Cusco dat op elkaar lijkt. Ze hebben verschillende hoogtes, breedtes en bestaan uit verschillende materialen. Maar als je vanuit de bergen naar de stad kijkt, is te zien dat de muren overwegend wit zijn en de daken oranje. Boven op ieder dak staan twee beeldjes van stieren. Deze worden in Pucara gemaakt, een plaats in de buurt van Cusco. De twee stieren worden altijd vergezeld door een kruis, een haan en een vlag. Deze worden op het dak geplaatst als het huis af is. Ze zorgen ervoor dat de bewoners alleen voorspoed kennen en beschermd worden tegen onheil en boze geesten.
In de stad zijn verschillende plaza’s waar altijd wel mensen te vinden zijn, zittend, spelend, foto’s makend. Er patrouilleren politieagenten, mensen in blauwe overalls en met mondkapjes voor maken schoon, volwassen en kinderen verkopen ijs, snoep en sigaretten, jongens bieden aan schoenen schoon te maken en jonge vrouwen spreken toeristen aan: “Massage, miss? Manicure, pedicure?” En het eeuwige antwoord, een geïrriteerd gezucht “No, gracias.” Op de pleinen staan groene banken waar oude mannetjes de krant zitten te lezen. Groot zus van acht, negen jaar oud ligt met haar jongere zusjes in het gras. Stelletjes slenteren hand in hand rond. Her en der zijn er groepen studenten in schooluniformen die een ijsje eten. Een oude vrouw met veel kleren aan voor het prachtige weer, sjokt zwaar bepakt voorbij. Vier meisjes klimmen in een boom en spelen met een puppy.

Aan ieder plein staan wel één of twee gigantische kerken met hoge torens waarin de kerkklokken te zien zijn. Peruanen van alle leeftijden slaan een kruisje als ze er langs lopen. De Spanjaarden hebben steeds hetzelfde ontwerp gebruikt, en zowel kerk als plaza naar een heilige vernoemd. Zo is er het Plaza de San Fransisco, op de kerk staat in zwarte, simpele letters Tiemplo de San Fransisco de Asis. Een brede trap leidt naar een immense tweedelige deur van hout, versierd met zwarte knoppen en twee deurkloppers in de vorm van monsters. Aan beide kanten van de ingang staan grote groene kruizen, versierd met verschoten lappen stof en afbeeldingen van het gezicht van Jezus. Aan de voet van de kruizen staan bossen bloemen. Op de traptreden zitten, verkopers, rusten mensen uit en spelen kinderen. Een nieuwsgierige toerist probeert een manier te vinden om binnen te kijken, maar die is er niet. De mensen die zo ontspannen rondom de kerk aanwezig zijn, doen geen afbreuk aan de gesloten indruk. Het gebouw torent statig boven de mensen uit.

Dat was het wel weer voor een tijdje.
XXX