De eerste week

Zo, ik zal beginnen met het goede nieuws.... Ik heb toch warm water, soms is het zelfs heet. Mijn profesora heeft me uitgelegd dat het water elektrisch verwarmd wordt, waardoor je de kraan heel langzaam moet opendraaien. Een stukje, twee minuten wachten, nog een stukje... totdat je een klein maar heel warm straaltje hebt. Om m'n shampoo eruit te krijgen moet ik wel afspoelen met veel koud water, maar ik ben er erg blij mee. Zeker als je in aanmerking neemt dat ze hier geen verwarmingen hebben, dus dat ik het grootste gedeelte van de tijd over een vuurtje gebogen sta of kou lijd.
Maar als hier de zon schijnt is het super warm. Het is februari, waardoor het weer niet te voorspellen is. Het ene moment schijnt de zon zo fel dat je al je kleren uittrekt, daarna moet je met al je spullen snel naar binnen rennen omdat het begint te storten. Alle straten veranderen dan in snel stromende rivieren.

Maar zondag was het een schitterende dag. Met Sanne ben ik naar Moray geweest. Er waren nu maar weinig toeristen dus we hebben heerlijk rondgestruind en foto's genomen. Daarna wilden we naar Marras lopen, thuis was ons gezegd dat 't kon. Maar de taxi chauffeur beweerde bij hoog en laag dat het veel te ver was. Met een stokje tekende hij een kaart op z'n arm. Ook anderen beweerden dat het niet kon. Dus gingen we maar met de taxi mee. We moesten erg ons best doen om nog een redelijke prijs te krijgen. Voor een korter stukje vroeg hij evenveel als we op de heenweg voor het hele stuk betaald hadden. Blijkbaar dacht hij dat we achterlijk waren. Hij zette ons af bij een hoog punt waar je goed uitzicht hebt op Marras en toen we zeiden dat hij niet op ons hoefde te wachten (we hadden inmiddels wel genoeg van hem) liet hij ons daar achter met het verhaal dat het maar vijf minuten lopen was en dat je mooie foto's kon nemen. Maar het was wel langer dan vijf minuten. Toen we eenmaal beneden waren zei de jongen die de kaartjes controleert met een soort van ontzag en ongeloof in zijn stem dat hij ons had zien lopen. Zo normaal is dat dus niet. We vonden het niet erg, het was alleen naar beneden, het weer was lekker, en we waren van de man af.

Marras was nogal een teleurstelling. Matthias was er erg enthousiast over geweest, daarom wilde ik het nu ook wel zien. Maar waar eigenlijk 4 miljoen poelen met door het zout een witte laag moeten zijn, waren nu alleen modderpoelen. Dit kwam door de regen, zo werd ons verteld. We zijn er niet lang geweest. We hadden geluk want we raakten aan de praat met een stelletje uit Argentinië die hun taxi naar Cusco wel wilden delen. Ze spraken met een (voor mij) erg grappig accent, maar ik kon ze toch wel aardig verstaan.

Vorige week hab ik allemaal lijsten met namen doorgespit om tienermeisjes en tienermoeders te vinden die bij Inca Educa naar school gaan. Gelukkig heb ik er genoeg gevonden die wel mee willen werken aan mijn onderzoek. Ik heb al een gesprek met een tienermoeder gehad. Dat ging nog niet helemaal zo als ik zou willen. Ik had mijn vragen wel al vertaald, maar nog niet uitgetypt waardoor het nogal een zootje was. Maar ik denk dat 't eigenlijk niet zo erg was. Zo was ik niet zo intimiderend (zoals ik normaal wel altijd ben :p) en had het meisje ook niet echt het idee dat ze een inteview aan het afgeven was.
Het vinden van tienermoeders die niet bij een organisatie betrokken zijn, is moeilijker. Ik heb als tip gekregen dat ik eens naar de zondagse markt moet gaan, omdat daar veel meisjes van het platteland naar toe komen die misschien al op jonge leeftijd moeder zijn geworden.

Deze zondag zal het er niet van komen, want dan ga ik met mijn huisgenoten naar Pisac. Er is daar een feest voor carnaval dus er zullen weer veel dansen te zien zijn. Ik heb er echt zin in :D

Ik heb er nu voor iets van een week twee huisgenotes bij, eentje uit Italië en eentje uit Ierland. Ze kennen elkaar van toen ze in Frankrijk wonen, waardoor ze voortdurend Frans met elkaar spreken. We zijn nu nogal een bond gezelschap die afwisselend Spaans, Engels, Frans of Nederlands spreekt. Dat leidt tot veel misverstanden en vertalingen ;)

Het meisje uit Italië, Daniela, was ziek, en omdat ik zo goed weet waar de clinica is, ging ik met haar mee. Ze heeft geluk, want ze heeft geen salmonella en ze zal er gauw weer bovenop zijn.
Natuurlijk vind ik het voor haar naar, maar ik vond het erg leuk om weer naar de kliniek terug te gaan. Doctora Luna herkende me meteen. Ze was erg blij me te zien. Ook de jongen die het bloed afneemt herkende me nog. Waarschijnlijk omdat ik zulke kleine bloedvaten heb, waar hij nogal moeite mee had. Het laat wel zien hoe betrokken ze zijn. Ik ben zeker niet de enige tourist die daar komt.

Zometeen heb ik twee gepsrekken met tienermeisjes, dus ik ga er weer vandoor.

Liefs!!

XXXX